Ήταν το
2010 όταν για πρώτη φορά –μετά από 3 ή 4 δεκαετίες– στο Ηνωμένο Βασίλειο
προέκυψε κοινοβούλιο χωρίς κόμμα με απόλυτη πλειοψηφία (“hung parliament”).
Τότε οι συντηρητικοί του Κάμερον συνεργάστηκαν με τους Φιλελεύθερους
Δημοκράτες. Στη συνέχεια για να κερδίσει ο Κάμερον την απόλυτη πλειοψηφία
«έπαιξε» το χαρτί του δημοψηφίσματος για το Brexit, κλείνοντας το μάτι στους
ευρωσκεπτικιστές και τους λαϊκιστές. Ο Κάμερον το 2015 κέρδισε την απόλυτη
πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, αλλά ένα χρόνο αργότερα το χαρτί του δημοψηφίσματος
για το Brexit τον «έκαψε», αφού δεν κατάφερε να «τιθασεύσει» το λαϊκιστικό
ρεύμα που επέτρεψε να αναπτυχθεί εντός της παράταξής του (βλ. Μπόρις) –και όχι
μόνο.
Ήταν,
λοιπόν, το 2016 όταν ανέλαβε η Μέι την πρωθυπουργία και με Νο2 τον Μπόρις
ξεκίνησε να «χτίζει» το πολιτικό της κεφάλαιο (αλλά και της παράταξής της) στην
προσπάθεια ενός «σκληρού» Brexit αντίστοιχου το αυτοκρατορικού παρελθόντος της
χώρας, αλλά και του προφίλ της «σιδηράς κυρίας 2.0» που φάνηκε να θέλει να
περάσει. Με αυτόν τον αέρα, λοιπόν, οδήγησε τη χώρα σε εκλογές το 2017, ώστε να
ισχυροποιήσει τη λαϊκή στήριξη για ένα «σκληρό» Brexit, ολοκληρώνοντας (και
κεφαλαιοποιώντας) το κύμα ευρωσκεπτικισμού και λαϊκισμού που είχε ξεκινήσει από
την περίοδο Κάμερον. Ο βρετανικός λαός, ωστόσο, φάνηκε να έχει διαφορετική
άποψη. Χτες, λοιπόν, (1) οι υπέρμαχοι του «σκληρού» Brexit έχασαν την
πλειοψηφία στο κοινοβούλιο (και έχουμε εκ νέου “hung parliament”), (2) οι
(παραδοσιακοί φιλοευρωπαϊστές) εργατικοί ενισχύθηκαν, χωρίς, όμως, να μπορεί να
πιστωθεί κάτι στο «αναιμικό» και «παραχωρημένο» πολιτικό προφίλ του Κόρμπιν,
(3) οι ακραίοι αντιευρωπαϊστές είναι εκτός κοινοβουλίου και πολιτικού
στερεώματος, και (4) το εθνικό κόμμα της Σκωτίας που ήλπιζε σε νέο
(αποσχιστικό) δημοψήφισμα λόγω του Brexit έχασε σημαντικές δυνάμεις. Σαν να μου
φαίνεται, ως μία πρώτη ανάγνωση, ότι ο βρετανικός λαός δήλωσε χτες –με τον ένα
ή τον άλλο τρόπο– ότι μετάνιωσε για το (οριακό) αποτέλεσμα περί Brexit του 2016
και νοσταλγεί το προ Brexit status quo. Μπορεί, δηλαδή, ένα μέρος της κοινωνίας
να επιστρέφει από την πρόσφατη βόλτα προς τον ευρωσκεπτικισμό και το λαϊκισμό
και να ξανακοιτά προς την ήπειρο. Μπορεί να είμαι και λίγο biased, αλλά θα
δούμε…
