Κάθε
μέρα που περνά, αυτά τα χρόνια των "μνημονίων", η "καλή
νομοθέτηση" όλο και περισσότερο εξωθείται στις σελίδες των θεωρητικών
εγχειριδίων, αφού το ελληνικό κοινοβούλιο τόσο ποιοτικά, όσο και ποσοτικά συνεχίζει
τη θεσμική διολίσθηση. Κατεπείγοντα νομοσχέδια, ποτ-πουρί νομοθετικά πακέτα,
άπειρες τροπολογίες, μηδενικές διαδικασίες (έστω στοιχειώδους) διαβούλευσης. Αν
σε όλο αυτό, συνυπολογιστεί και η (πρωτοφανής) απουσία εποικοδομητικής
διαβούλευσης (και κριτικής) εντός των κομμάτων της κυβερνητικής πλειοψηφίας και
της αντιπολίτευσης, τότε η θεσμική διολίσθηση φαντάζει ακόμα πιο απότομη. Και
μιλάμε για τη νομοθετική εξουσία, που εκφράζει την κοινωνία. Θεωρητικά πάντα.
Όπως, θεωρητικά μεριμνά και για την "καλή νομοθέτηση".
