Αφού τον αγαπάμε τον τόπο μας, ας παλέψουμε για να τον λατρέψουνε και τα παιδιά μας

(συνέντευξη στο TheNewspaper.gr)

1. Η εικόνα που παρουσιάζει η πολιτική ζωή του τόπου το τελευταίο διάστημα, αν μη τι άλλο είναι τοξική. Κατά πόσο αποτρέπει ή επιτρέπει έναν νέο άνθρωπο σαν κι εσάς να ασχοληθεί με την πολιτική;

Η τρέχουσα κατάσταση πιστεύω ότι προτρέπει τους νέους, αλλά και δημιουργικούς, ανθρώπους να εμπλακούν με την πολιτική. Η τελευταία δεκαετία αποτέλεσε ευκαιρία ανάδειξης πολιτικών προσώπων, σχηματισμών και θέσεων που απέχουν από την πολιτική και δημοκρατική παράδοση του τόπου. Έτσι, η πολιτική ζωή διολισθαίνει όλο και περισσότερο σε ένα επικίνδυνο κατήφορο. Από τη μία πλευρά, είναι η συνεχής υπονόμευση των θεσμών, οι οποίοι, όμως, αποτελούν το δίχτυ ασφαλείας του αδύναμου απέναντι στην αυθαιρεσία κάθε εξουσίας. Από την άλλη πλευρά, είναι η κυνική μετατροπή της ακραίας προσωπικής ιδιοτέλειας σε πολιτική ιδεολογία και επιλογή. Είναι, δηλαδή, αυτή η εικόνα του πολιτικού που αλλάζει ιδεολογία και στάση μόνο και μόνο για να διατηρήσει κάποια θέση, αδιαφορώντας για τους ψηφοφόρους του και την υστεροφημία του. Συνδυαστικά, η υπονόμευση των θεσμών και η ανάδειξη της ιδιοτέλειας σε πολιτική θέση δρουν απειλητικά για τη δημοκρατία μας. Και αυτό διότι απωθούν όλο και περισσότερους δημιουργικούς πολίτες από το ενδιαφέρον για τα πολιτικά πράγματα, αλλά και επιτρέπουν, όλο και περισσότερο, σε λαϊκιστές, επιτήδειους και ακραίους να αποκτούν χώρο και να «καπηλεύονται» την απογοήτευση των πολιτών. Όσο οι νέοι και δημιουργικοί πολίτες αποφεύγουν θα πάρουν θέση, τόσο επιτρέπουν την εδραίωση καταστάσεων που επιτείνουν τη μιζέρια και την καθήλωση. Ουσιαστικά, αδιαφορώντας για την αλλαγή των πραγμάτων είναι σαν να πυροβολούμε τα πόδια μας. Αυτή η εικόνα, λοιπόν, ούτε αποτρέπει, ούτε επιτρέπει. Αλλά προτρέπει κάποιον να ασχοληθεί με την πολιτική.

2. Έχοντας σπουδάσει τα οικονομικά, η οικονομία μας βρίσκεται σε καλή πορεία μετά και την έξοδο από τα μνημόνια;

Η οικονομία μας βρίσκεται σε δύσκολη θέση πάνω από δέκα χρόνια, με αποτέλεσμα η λέξη κρίση να έχει χάσει τον ορισμό της στην περίπτωσή μας.Και δεν έχουμε βγει από αυτή την δύσκολη θέση, καθώς δεν έχουμε καταφέρει να αλλάξουμε το παρωχημένο αναπτυξιακό μας υπόδειγμα. Παρά τα τρία και κάτι παραπάνω προγράμματα, το νέο υπόδειγμα και οι πολιτικές που θα επιτρέψουν στην οικονομία να βρεθεί σε πορεία υψηλών ρυθμών ανάπτυξης απουσιάζουν. Την ώρα, λοιπόν, που άλλες αντίστοιχες οικονομίες τρέχουν στους ρυθμούς της οικονομικής μεγέθυνσης, η ελληνική οικονομία, παρά τις θυσίες της κοινωνίας, φαντάζει εγκλωβισμένη σε μία βαλτωμένη κατάσταση. Παράλληλα, η κοινωνία, βιώνοντας την αδυναμία εδραίωσης ενός σύγχρονου κοινωνικού κράτους, παραμένει καθηλωμένη στη μιζέρια των μερισμάτων που προέρχονται από την υπερφορολόγηση και το «ροκάνισμα» των δημιουργικών δυνάμεων. Η πορεία, συνεπώς, της οικονομίας δεν καθορίζεται από την ολοκλήρωση των προγραμμάτων, όσο και αν αυτό βολεύει την πολιτική ρητορική. Καθορίζεται από την ικανότητα αλλαγής του αναπτυξιακού υποδείγματος, το οποίο και δεν έχουμε ακόμα δομικά αλλάξει.

3. Θεωρείτε ότι βρισκόμαστε μπροστά στον κίνδυνο αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική να οδηγηθούμε ξανά σε μνημόνιο;

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι την αδυναμία του αναπτυξιακού υποδείγματος της ελληνικής οικονομίας την κατέδειξε, με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2007 – 2008. Τότε που η Ελλάδα, όντας η πιο ευάλωτη, δεν άντεξε και βρέθηκε, σε συνέχεια παραλείψεων και επιλογών, σε κρίση. Δυστυχώς, αν και όλοι έσπευσαν να το κάνουν σύνθημα, η κρίση δεν έγινε ευκαιρία. Από τη στιγμή που δεν έχουμε καταφέρει να αλλάξουμε το υπόδειγμα που μας χαρακτήριζε και πριν τη κρίση, η οικονομία παραμένει ευάλωτη σε μία νέα παγκόσμια οικονομική διαταραχή. Μία διαταραχή που δεν είναι απίθανη ως ατύχημα σε περίπτωση που συνεχιστεί η τρέχουσα κατάσταση προστατευτισμού και οικονομικής «αντιπαράθεσης» στο παγκόσμιο οικονομικό και παραγωγικό στερέωμα. Το ζητούμενο, συνεπώς, είναι να τρέξουμε προς ένα εξωστρεφές, ανταγωνιστικό και συνεργατικό αναπτυξιακό υπόδειγμα που θα μας επιτρέψει να μην είμαστε τόσο ευάλωτοι και να μην βρεθούμε σε αντίστοιχη θέση στο μέλλον. Δηλαδή, να προχωρήσουμε σε πραγματικές αλλαγές, ώστε η μεγάλη μας κρίση να αποτελέσει, κάποια στιγμή, διδαχή και ιστορία.

4. Μέσα από την Κοινότητα Διαλόγου «Σύνθεσις», όπου είστε Πρόεδρος, ποιος ο στόχος σας;

Η Κοινότητα Διαλόγου Σύνθεσις αποτελεί, από το 2014, μία πρωτοβουλία πολιτών, προερχόμενων από ένα ευρύ φάσμα επαγγελματικών, ακαδημαϊκών και κοινωνικών χώρων, με σκοπό τη σύνθεση ιδεών και προσεγγίσεων πάνω σε κρίσιμα κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα. Ο στόχος μας είναι μέσα από αυτό το πρίσμα να κινητοποιήσουμε ενεργούς πολίτες και φορείς σε μία διαδικασία διαλόγου με διάθεση σύνθεσης, σε μία στιγμή που η κοινωνία παρουσιάζει τάσεις αποσύνθεσης και ενίσχυσης των άκρων. Άλλωστε, πέρα από αγκυλώσεις, θεωρούμε ότι είναι αρκετά τα πεδία στα οποία μπορούμε να συμφωνήσουμε πολλοί, αν όχι πάρα πολλοί. Σε αυτό το πλαίσιο, τα τελευταία χρόνια έχουμε αναπτύξει έντονη δραστηριότητα, λόγω εντοπιότητας, και στη Μαγνησία, όπου η ανταπόκριση του κόσμου και των φορέων της κοινωνίας των πολιτών είναι σημαντική. Και προς αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσουμε πιο εντατικά.

5. Ο χρόνος των βουλευτικών εκλογών μετά και τις τελευταίες εξελίξεις θεωρείτε ότι είναι κοντά μας;

Εκτιμώ ότι ο καθορισμός της χρονικής στιγμής που θα διεξαχνούν οι εθνικές εκλογές θα προσδιοριστεί αποκλειστικά από το κομματικό συμφέρον και τις επιδιώξεις του κυβερνώντος κόμματος. Άρα, η όποια εκτίμηση εμπεριέχει έντονο βαθμό αβεβαιότητας και επισφάλειας, ειδικά μετά και τις τελευταίες εξελίξεις. Ας κρατήσουμε, λοιπόν, προς το παρόν, το σενάριο βάσης που θέλει τις εθνικές εκλογές να γίνονται το φθινόπωρο του 2019.

6. Ιεραρχώντας τα προβλήματα της Μαγνησίας, ποιο θεωρείται είναι το πρώτο που θα πρέπει να επιλύσει η επόμενη κυβέρνηση;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που συναντώ στην τοπική μας κοινωνία δεν συνιστά τοπική ιδιαιτερότητα. Είναι το μεγάλο ζήτημα της ανεργίας, τόσο των νέων, όσον, όμως, και των μεσηλίκων. Η αντιμετώπιση αυτό του μεγάλου κοινωνικού και οικονομικού προβλήματος, που στη Θεσσαλία ανέρχεται περίπου στο 18%, δεν αντιμετωπίζεται τόσο με τοπικής εμβέλειας παρεμβάσεις, όσο με πολιτικές και αλλαγές εθνικές εμβέλειας. Αυτό, άλλωστε, είναι και το πρώτο ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπίσει η επόμενη κυβέρνηση. Να διαμορφώσει τις συνθήκες που θα δημιουργήσουν διατηρίσιμες θέσεις εργασίας. Αυτό είναι το καθημερινό ζητούμενο των πολιτών. Επανερχόμαστε, δηλαδή, στο ζήτημα της αλλαγής του αναπτυξιακού υποδείγματος που αναφέραμε προηγουμένως. Και σε μία τέτοια αλλαγή, σε ένα πλαίσιο εναρμόνισης και με τις απαιτήσεις της ψηφιακής εποχής, η Μαγνησία μπορεί και πρέπει να έχει κρίσιμο ρόλο. Και μπορεί να αποκτήσει αυτό το ρόλο, διότι διαθέτει μία σειρά από πλεοκτήματα, όπως η διαφοροποίηση της παραγωγικής και οικονομικής δραστηριότητας, η αυξημένη κεντρικότητα στο εθνικό δίκτυο μεταφορών με διεθνείς προεκτάσεις, η έντονη δραστηριότητα των πανεπιστημιακών και ερευνητικών ιδρυμάτων, η έντονη και ποιοτική τουριστική και πολιτιστική ποικιλομορφία, η γεωγραφική φυσιογνωμία, το κλίμα και οι υποδομές και η υπάρχουσα μεγάλη παράδοση συμπράξεων και συνεργασίας. Εάν, λοιπόν, συντονισμένα αξιοποιήσουμε τα εν λόγω πλεονεκτήματα τότε, μέσα από τις νέες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν, θα έχουμε αντιμετωπίσει και το μεγάλο πρόβλημα που αποσχολεί τους συμπολίτες μας.

7. Είστε μόλις 38 ετών, πατέρας δύο παιδιών. Μπορεί ένας νέος επιστήμονας και οικογενειάρχης να επιβιώσει στην Ελλάδα των μνημονίων;

Ένας νέος επιστήμονας στην Ελλάδα του 2019 δεν έχει τα εισοδήματα που είχε πριν από την κρίση. Δεν έχει τα εισοδήματα που θα μπορούσε να έχει σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, ούτε και τις ίδιες προοπτικές εξέλιξης με αυτές στο εξωτερικό. Για αυτό και συνεχίζουμε να είμαστε μάρτυρες του brain drain, το οποίο συνεχίζει να τροφοδοτείται διαρκώς και από τους συναδέλφους που, δυστυχώς, δεν καταφέρνουν να βρουν εργασία στη χώρα μας. Τέλος, για να είμαστε ειλικρινείς, μπορεί να έχει εισοδήματα καλύτερα από άλλες κατηγορίες εργαζομένων, ειδικά όταν επεκτείνει την ακαδημαϊκή και ερευνητική του δραστηριότητα και σε άλλα πεδία. Το γεγονός, ωστόσο, που προβληματίζει τους οικογενειάρχες της γενιάς μας, ενώ δεν θα έπρεπε, είναι η περιορισμένη πρόνοια του κράτους για τα παιδιά των εργαζόμενων γονέων. Είναι κάτι που, επίσης, θα πρέπει να αλλάξει η επόμενη κυβέρνηση, με έμφαση στην εργαζόμενη μητέρα, τη φύλαξη παιδιών στην προσχολική ηλικία και την αυτονότητη εξασφάλιση θέσεων για όλα τα παιδιά σε παιδικούς σταθμούς. Άλλωστε, μία σειρά από αντίστοιχα μέτρα έχουν εξαγγελεθεί ήδη από τον Πρόεδρο της ΝΔ στο πλαίσιο της αντιμετώπισης του τεράστιου δημογραφικού προβλήματος της Ελλάδας και της στήριξης των οικογενειών.

8. Σε κάλεσμα του Προέδρου να πλαισιώσετε το βουλευτικό ψηφοδέλτιο της ΝΔ, ποια η απάντησή σας;

Στο ενδεχόμενο μίας τέτοιας, ιδιαίτερα τιμητικής, πρότασης δεν νομίζω ότι κάποιος μπορεί να απαντήσει αρνητικά. Ειδικά αν αναλογιστεί κάποιος ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει το σχέδιο, τη μεταρρυθμιστική προσήλωση και το ιδεολογικό φορτίο για την κρίσιμη αλλαγή που πρέπει να συντελεστεί στη χώρα ώστε να γίνει η κρίση ιστορία. Άλλωστε, όπως ανέφερα και προηγουμένως, πρέπει, επιτέλους, οι νέοι και δημιουργικοί άνθρωποι να σταματήσουμε να πυροβολούμε τα πόδια μας και να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί, από όποια θέση, για το μέλλον των επόμενων γενιών και του τόπου. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ας μην προτρέχουμε και πιθανολογούμε επί των επιλογών του Προέδρου της ΝΔ.

9. Ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους συμπολίτες σας;

Ξέρετε, όταν σχεδίαζα να αφήσω το χωριό για τις σπουδές, μου έχει αποτυπωθεί η ανησυχία των γονιών μου, στις συζητήσεις μας τα απογεύματα στο καφεκοπτείο τους, αναφορικά με το ενδεχόμενο να καταλήξω κάποια στιγμή στο εξωτερικό. Τότε το είχα εκλάβει, απλώς, ως μία συντηρητική οπτική των πραγμάτων. Τότε, βέβαια, η κοινωνικοοικονομική κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη. Σήμερα, δυστυχώς, η ανησυχία των γονιών μου έχει μετατραπεί σε βεβαιότητα για τα δικά μας παιδιά, εάν δεν καταφέρουμε να αλλάξουμε την κατάσταση. Οφείλουμε, λοιπόν, να αναλογιστούμε πως πρέπει να γίνει η χώρα μας και ο τόπος μας για να «κρατήσουμε» τα παιδιά μας εδώ και να μεγαλουργήσουν για το καλό όλων. Είμαι σίγουρος ότι εάν το καλοσκεφτούμε, θα καταλήξουμε πως θέλουμε μία χώρα όπου το αυτονόητο δεν θα είναι απαίτηση αλλά πραγματικότητα. Όπου ο γρήγορος θα τραβάει μπροστά και ο λιγότερο γρήγορος δεν θα μένει πίσω. Όπου το κράτος θα προωθεί και δεν θα καταπιέζει την πρόοδο. Όπου η αξιοπρέπεια θα είναι εθνική πραγματικότητα και όχι υπόσχεση. Και προς αυτές τις κατευθύνσεις, δεν έχουμε παρά να αποφασίσουμε, να επιλέξουμε και να κινηθούμε. Το μήνυμα που προκύπτει, λοιπόν, είναι ότι αφού τον αγαπάμε τον τόπο μας, ας παλέψουμε για να τον λατρέψουνε και τα παιδιά μας. Και ας το κάνουμε όχι γιατί πρέπει, μα και γιατί μπορούμε.