(εισήγηση
στο διάλογο της Σύνθεσις «Ελληνικό Δημόσιο Χρέος και Ευρωπαϊκές Εξελίξεις»)
Κατά την
εισήγηση, μεταξύ άλλων, κατέληξε ότι:
«[...] Στο
πλαίσιο της συνεργασίας με τους εταίρους και πιστωτές, τα βήματα για τη
διασφάλιση της «βιωσιμότητας 2.0» αφορούν την (περαιτέρω) βελτίωση του κόστους
και του τρόπου εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους από τον επίσημο τομέα, και την
(περαιτέρω) ομαλοποίηση των ωριμάνσεων και την καλύτερη κατανομή του
χαρτοφυλακίου του επίσημου τομέα μεταξύ των ετών των επόμενων δεκαετιών. Πρόκειται
για τεχνικά μέτρα βραχυπρόθεσμου, μεσοπρόθεσμου και μακροπρόθεσμου ορίζοντα για
την ενδυνάμωση της βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους, που θα υλοποιούνται
ανάλογα με την πορεία υλοποίησης του προγράμματος οικονομικής πολιτικής.
Προς
αυτή την κατεύθυνση, και παράλληλα με το σχετικό σχεδιασμό, κρίσιμα σημεία
είναι: (α) Η ισχυρή διασφάλιση του δημοσίου χρέους από τον επιτοκιακό κίνδυνο,
καθώς το ενδεχόμενο αύξησης του επιτοκίου της ΕΚΤ θα επιβαρύνει το χρέος (69%
του χρέους είναι κυμαινόμενου επιτοκίου). (β) Η σταδιακή επανένταξη στη θεσμική
συζήτηση της βιωσιμότητας του ενδεχομένου μείωσης ενός (μικρού) μέρους της
ονομαστικής αξίας τους χρέους. (γ) Η διασύνδεση των δεσμεύσεων και μέτρων
ελάφρυνσης και εξομάλυνσης του δημοσίου χρέους με το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας.
Ωστόσο,
για να καταφέρει το ελληνικό δημόσιο χρέος να εισέλθει σε μία κατάσταση όπου
δεν θα υπάρχει ανησυχία για τη βιωσιμότητά του, θα πρέπει η εγχώρια οικονομία,
παράλληλα με τις συνθήκες δημοσιονομικής σταθερότητας, σε βρεθεί σε τροχιά
ισχυρής ανάπτυξης [...]».
Η παρουσίαση είναι διαθέσιμη εδώ.
