Δεν
περίμενα κάτι λιγότερο από μία εντυπωσιακή, άρτια, (πολιτικά) ορθή, to the
point, σημειολογική και τέλεια επικοινωνιακά παρουσία του Προέδρου Ομπάμα στην
Αθήνα, όπως άλλωστε αρμόζει σε ένα πολύ καλό Πρόεδρο των ΗΠΑ, σίγουρα τον
καλύτερο τόσο των τελευταίων δεκαετιών, όσο και των επόμενων ετών. Δεν
περίμενα, βέβαια, και τίποτα λιγότερο από την κλασική μας έλλειψη μέτρου στον
ενθουσιασμό και τους χαρακτηρισμούς για το νομπελίστα (για την ειρήνη) Πρόεδρο
Ομπάμα, ειδικά όταν αναφερόμαστε στο προσφυγικό ζήτημα χωρίς να στεκόμαστε στα
αίτια και στις ευθύνες.
Δεν περίμενα, φυσικά, και να απουσιάζει η ανάγκη
ετεροπροσδιορισμού μπας και τονώσουμε λίγο το πληγωμένο εθνικό ή πολιτικό «εγώ»
μας, χωρίς να έχουμε διαβάσει βέβαια όλους αυτούς τους «κλασικούς» για τους
οποίους κομπιάζουμε που τους ανέφερε ο Πρόεδρος Ομπάμα. Αλλά και να
παραβλέπουμε τη διαφορά στο περιεχόμενο (και την ουσία) που υπάρχει μεταξύ ημών
και του Προέδρου Ομπάμα σε μία σειρά από πολιτικούς όρους που χρησιμοποίησε.
Από την άλλη περίμενα εύκολα η επίσκεψή του να αποτελέσει αντικείμενο
«διχαστικής» αντιπαράθεσης, όπως γίνεται τελευταία σε όλες τις εξελίξεις στην
Ελλάδα. Και, όμως, δεν έγινε. Και αποτελεί ακόμα ένα μεγάλο credit του Προέδρου
Ομπάμα, που μάλλον -πέραν των όλων άλλων πολλών θετικών- πρέπει να είναι και ο
δημοφιλέστερος πολιτικός ηγέτης στην Ελλάδα, ξεπερνώντας και τον «κανένα».
Μαζί, λοιπόν, όλοι με τον Πρόεδρο Ομπάμα. ΥΓ. Μία σημείωση, απλώς, ότι τους
ηγέτες τους κρίνει η ιστορία από τις πράξεις και τις επιλογές, και όχι από τις
ομιλίες.
