Μία χώρα
χωρίς σοβαρούς θεσμούς εδράζει τη πρόοδο της σε μεγάλες πολιτικές
προσωπικότητες που με το έργο και το όραμά τους, αλλά και με την προσωπική τους
στάση θέτουν όρια και χαράζουν πορείες. Μία τέτοια μεγάλη προσωπικότητα –από
τις τελευταίες δυστυχώς– ήταν ο Κωστής Στεφανόπουλος. Ένας ακέραιος, έντιμος,
λιτός, ευγενής και ευπατρίδης πολιτικός που προσπάθησε με το προσωπικό του
παράδειγμα να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει τους συμπολίτες του. Ένας συντηρητικός
πολιτικός που ήταν προσηλωμένος στις αρχές και αξίες του, που έμενε στην ουσία
των πραγμάτων και όχι στην επικοινωνία, που προσπαθούσε για τη σύνθεση και
αντιδρούσε στη μισαλλοδοξία, που προσπαθούσε για την κοινωνική συνοχή και
πρόοδο, που αδιαφορούσε επιδεικτικά για τα οικονομικά οφέλη του πολιτικού βίου,
που αφιέρωσε τη ζωή του στο δημόσιο συμφέρον.
Ήταν ένας πολιτικός, που όπως μου
είπε ένας συγγενής που τον ακολούθησε, έκανε το 1985 το «βήμα» του στην ιστορία
αυτού του τόπου με τη ίδρυση της Δημοκρατικής Ανανέωσης, στις συγκεντρώσεις της
οποίας με «τραβούσαν» κατά τη δεκαετία που ακολούθησε. Τότε δυσανασχετούσα,
αφού –με ποδοσφαιρικούς όρους ως πιτσιρικάς– δεν ήμουν με τους «μεγάλους»
ανταγωνιστές, με κάποιον από τους νικητές. Και πάρα πολλοί από αυτούς που
σήμερα έγραψαν και θα γράψουν τον καλό τους λόγο για τον Κωστή Στεφανόπουλο
τότε δυσανασχέτησαν και δεν ακολούθησαν. Ήταν, όμως, μία αίσθηση «καθαρότητας»
στην πολιτική του πράξη που ενέπνεε όσους είχαν εμπλακεί στην προσπάθεια. Και
αυτό φάνηκε και αναγνωρίστηκε από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, όταν ο
Κωστής Στεφανόπουλος μετακόμισε στο Προεδρικό Μέγαρο και μετέτρεψε το προσωπικό
του παράδειγμα σε παράδειγμα για το έθνος, συνιστώντας ένα ιδιότυπο για το
θεσμό του πρώτου πολίτη της χώρας (ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, προφανώς, και
κινείται σε άλλα επίπεδα). Ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που, με ευκολία, θα
μπορούσαμε να πούμε ότι αντιπροσώπευε τον ελληνικό λαό και αποτελούσε την
έκφρασή του, τόσο με τη συμπεριφορά του, όσο και με το λόγο του, από τον οποίο
θα κρατήσω –όχι την «επίκαιρη» ομιλία του μπροστά στον Πρόεδρο των ΗΠΑ– τα
λόγια του κατά την επίσκεψή του στα χωριά της Βορείου Ηπείρου, από όπου και
κατάγονταν. Αυτά και πολλά άλλα έχουμε να κρατήσουμε από τον Κωστή Στεφανόπουλο
και να τον μνημονεύουμε, που και που, τιμώντας το πέρασμα του από τα κοινά της
χώρας μας.
