Το θετικό είναι
ότι η πορεία της χώρας στο πρόγραμμα προσαρμογής μπαίνει on track, αφού μετά
από κάποια –ακόμα– prior actions φαίνεται ότι μπορεί να κλείσει η αξιολόγηση.
Μία «αξιολόγηση» που μέσα από τη διετή εκκρεμότητά της διατρέχει –αγγίζοντας
όλα τα κόμματα διακυβέρνησης– όλη την παθογένεια του πολιτικοοικονομικού μας
στερεώματος. Μία τρομακτικά αργοπορημένη «αξιολόγηση» που καθορίστηκε από τη
«διαπραγμάτευση στο Παρίσι» (μέσα 2014), το «όχι στο Σταύρο Δήμα» (τέλη 2014),
το «Ουάου» (πρώτο μισό 2015), το «περήφανο ΟΧΙ» (στα μέσα 2015) και το «Ναι σε
Όλα» (δεύτερο μισό 2015 και μετά). Μία ιδιαίτερα επώδυνη «αξιολόγηση» που
συνοδεύτηκε από ύφεση, νέα μέτρα προσαρμογής, capital controls, 1+1 «μνημόνιο»,
διατήρηση της «εκκρεμότητας» για τη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους. Ας
ευχηθούμε να παραμείνουμε on track. Αλλά, ο (εκατέρωθεν) λαϊκισμός είναι
επίμονος και, δυστυχώς, δεν είναι αντισυνταγματικός...
