Δεν ξέρω, εάν έχουμε όλοι την ίδια εικόνα. Αλλά, μου φαίνεται, ότι η
κοινωνία μας μπαίνει σε μία ιδιαίτερα περίεργη, αγχωτική και ανησυχητική
(στενή) φάση, δίνοντας μία αίσθηση περαιτέρω αποδόμησης. Κι άλλο. Απαξιώνονται
θεσμοί και ανεξάρτητες αρχές. Κλονίζονται αξίες και στέρεες κοινωνικές
παραδοχές. Διογκώνεται η οικονομική «δυσκολία». Διευρύνεται η τακτική της
ταξικής/κοινωνικής σύγκρουσης. Αυξάνεται ο διαχωρισμός μεταξύ πολιτών και
ομάδων εντός του κοινωνικού ιστού. Δαιμονοποιείται ο ορθός, τεκμηριωμένος και
ψύχραιμος λόγος.
Χειραγωγείται (πλέον) με αστειότητες ο δημόσιος διάλογος.
Φτιάχνονται εχθροί και όχι σύντροφοι που θα συνθέσουν για τη λύση.
Αναδεικνύεται το ανούσιο και υπονομεύεται το ουσιώδες. Κατακτώνται (στη γνωστή
πεπατημένη) θέσεις και καρέκλες, και όχι κοινωνικά δικαιώματα και στοιχεία
κοινωνικής ευημερίας. Πέφτει, ακόμα περισσότερο, η εκτίμηση των πολιτών στην
πολιτική. Επανεμφανίζονται και αυξάνονται τα φαινόμενα βίας, ενώ έχουν εξαφανιστεί
–παρ’ όλο που έχουν αυξηθεί– οι αγανακτισμένοι πολίτες. Γινόμαστε, σε όλο και
περισσότερες διαστάσεις της κοινωνίας, «εμείς και οι άλλοι –που φταίνε» με
τεράστια ευκολία, αλλά και συγκρουσιακό πάθος. Καλλιεργείται μία «άρρωστη»
αίσθηση ότι «αυτό έχουμε, τι να κάνουμε;» και «ας γλιτώσουμε τα χειρότερα».
Επικρατεί η απόλυτη άγνοια για την πορεία, αλλά και μία τρομακτική ανοχή και
βουβαμάρα σε ένα σκηνικό που στήνεται. Δεν ξέρω, αλλά συχνά όταν κοιτάς να
αποφύγεις τα «χειρότερα», τα «χειρότερα» είναι που έρχονται, αφού για να
σηκωθείς πρέπει να κοιτάξεις προς τα πάνω. Ίσως, να πρέπει να αρχίζουμε να
κοιτάμε, πριν το «μπαμ», προς τα πάνω για να βγούμε από το τούνελ.
