(συνέντευξη
στον Απόστολο Γκόγκα, στο www.akroama.gr)
Προ
ολίγου καιρού, πραγματοποιήθηκε στο Forum Center στο Βόλο μία
ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα δημόσια συζήτηση με θέμα «Είναι η Ελλάδα μία
μπλοκαρισμένη χώρα;». Τη συζήτηση διοργάνωσε, με αφορμή τον εορτασμό 30 χρόνων
από την ίδρυσή του, το Ελληνικό Ίδρυμα
Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ), σε συνεργασία με την Κοινότητα
Διαλόγου Σύνθεσις, σε μία προσπάθεια αποκέντρωσης τέτοιων εκδηλώσεων, με σκοπό
να δοθεί η δυνατότητα συμμετοχής και στους πολίτες που κατοικούν στην επαρχία
και, δυστυχώς, δεν έχουν την δυνατότητα να συμμετέχουν ή να παρακολουθούν από
κοντά, τέτοιες εκδηλώσεις. Με αφορμή την εν λόγω συζήτηση, ο κ. Χρήστος
Τριαντόπουλος, Πρόεδρος της Κοινότητας Διαλόγου Σύνθεσις και συντονιστής της
συζήτησης, πέρασε από την “Ακροαματική Διαδικασία” του www.akroama.gr, σε μία σύντομη, αλλά
εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση!
Κύριε Τριαντόπουλε, ως Σύνθεσις,
συνδιοργανώσατε, μαζί με το ΕΛΙΑΜΕΠ, ακόμα μία σημαντική εκδήλωση διαλόγου στο
Βόλο και τη Μαγνησία την τελευταία περίοδο. Ποια είναι η φυσιογνωμία και ο
στόχος τέτοιων πρωτοβουλιών;
Η
Κοινότητα Διαλόγου Σύνθεσις, όπως συνηθίζουμε να αναφέρουμε, αποτελεί μία
πρωτοβουλία πολιτών με σκοπό τη σύνθεση ιδεών και στόχο να αναπτυχθεί ένας
γόνιμος χώρος διαλόγου σε κρίσιμα ζητήματα για την ελληνική κοινωνία και
οικονομία. Μετά από μία σειρά δράσεων και εκδηλώσεων στην Αθήνα και στο
εξωτερικό επεκτείνουμε την τελευταία περίοδο τις κινήσεις της πρωτοβουλίας μας
και στην περιφέρεια. Έτσι, ανοίξαμε ένα νέο ευρύτερο κύκλο διαλόγων για την
ανάδειξη κρίσιμων ζητημάτων για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της
περιφέρειας, σε ένα πλαίσιο ευρύτερης συζήτησης με τη νεολαία. Η Μαγνησία και,
ειδικότερα, ο Βόλος, λόγω «εντοπιότητας», έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή τη
νέα προσπάθεια. Σε αυτό το πλαίσιο, σκεφτήκαμε πως θα είναι ιδιαίτερα
ενδιαφέρον για την τοπική μας κοινωνία να συνεργαστούμε με το ΕΛΙΑΜΕΠ για τη
διοργάνωση μίας δημόσιας συζήτησης, στην οποία αξιόλογοι καθηγητές με διεθνή
φήμη θα μπορέσουν να μοιραστούν τις ιδέες τους με τους πολίτες του Βόλου.
Επίσης, λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος, το κύρος και την ιστορία του ΕΛΙΑΜΕΠ,
αυτή η συνεργασία μας στο Βόλο συνιστά και μία σημαντική αναγνώριση για την
πρωτοβουλία μας.
Και γιατί το ερώτημα εάν «είναι η Ελλάδα
μία μπλοκαρισμένη χώρα»; Ειδικά τώρα που η χώρα ολοκλήρωσε τα μνημόνια.
Σήμερα,
η Ελλάδα, ολοκληρώνοντας την οκταετή περίοδο των μνημονίων, φαίνεται πως ακόμα
δεν έχει καταφέρει να απαντήσει ευρέως και πειστικά σε μία σειρά από κρίσιμα
ζητήματα, ώστε να μπορέσει να αναγάγει σε εθνική επιδίωξη την αλλαγή του
υποδείγματός της. Ζητήματα που, μεταξύ άλλων, αφορούν τους παράγοντες που η
χώρα βρέθηκε σε αυτή τη δύσκολη θέση, τους λόγους που κατέστησαν επίμονη και
παρατεταμένη αυτή την κατάσταση, αλλά και τους συντελεστές που εμποδίζουν τις
μεταρρυθμίσεις και συγκρατούν τη χώρα από τη δρομολόγησή της σε μία τροχιά
διατηρήσιμης ανάπτυξης και ευημερίας για όλους τους πολίτες της. Όσο, λοιπόν, η
χώρα αδυνατεί να καταλήξει και να αντιμετωπίσει με γενναιότητα αυτά τα ζητήματα
τόσο ένα ευρύτερο ερώτημα πλανάται και διατρέχει όλες τις διαστάσεις της
συζήτησης. Και το ερώτημα αυτό αφορά τους δομικούς παράγοντες που φαίνεται
«μπλοκάρουν» τη χώρα και δεν της επιτρέπουν να εξέλθει διατηρήσιμα από την
κρίση και να συμπορευθεί, αλλά -και γιατί όχι- να ξεπεράσει τους ευρωπαίους
εταίρους της. Επί αυτού του ερωτήματος συζητήσαμε.
Δηλαδή, μετά από όλη αυτή την περίοδο,
θεωρείτε ότι η Ελλάδα δεν κατάφερε να αλλάξει το οικονομικό μοντέλο της;
Παρά την
τεράστια κοινωνική και οικονομική προσπάθεια που έχει καταβληθεί, το οικονομικό
υπόδειγμα δεν έχει αλλάξει. Και αυτό διότι δεν είχαμε, ούτε έχουμε πετύχει, μια
ευρεία σύγκλιση και συμφωνία επί ενός σχεδίου για το νέο αναπτυξιακό πρότυπο.
Δυστυχώς, η ελληνική πραγματικότητα ταλανίστηκε από ένα μικροπολιτικό παίγνιο
στον άξονα «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» που αποτύπωνε το έλλειμμα ιδιοκτησίας μιας
εθνικής προσπάθειας εξόδου της χώρας από την κρίση. Όσο, δηλαδή, δεν υπήρχε ένα
ευρέως αποδεκτό σχέδιο για το νέο αναπτυξιακό υπόδειγμα που θα έβγαζε τη χώρα
από την κρίση, τόσο το μνημόνιο παρέμενε, δυστυχώς, η μόνη επιλογή. Και, κατ’
επέκταση, όσο δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο για να ξεφύγουμε από την τρέχουσα
«μουδιασμένη» κατάσταση, τόσο θα «παραμονεύει» η επιτήρηση για να μην
επιστρέψουμε στην προηγούμενη πολύ δύσκολη θέση. Με λίγα λόγια, η ευχή που
εκφράστηκε στην αρχή της περιόδου και ήθελε την κρίση να γίνει ευκαιρία για
αλλαγή δεν έχει πραγματοποιηθεί. Παρ’ όλο που έγιναν κάποια σημαντικά
μεταρρυθμιστικά βήματα, η κρίση, ως ένα βαθμό, παρέμεινε κρίση, με αποτέλεσμα η
ίδια η λέξη να έχει χάσει το νόημά της.
Και πόσο εφικτό είναι να υπάρξει μία
κοινωνική συμφωνία για ένα νέο οικονομικό μοντέλο που θα μας επιτρέψει να
αφήσουμε πίσω την κρίση;
Σίγουρα
δεν είναι εύκολο. Είναι, όμως, αναγκαίο για να αφήσουμε την κρίση πίσω μας,
αλλά και κρίσιμο για να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των νεότερων και
επόμενων γενεών που «απαιτούν» ένα σύγχρονο, ανοικτό και ανταγωνιστικό κράτος.
Και είναι κάτι που το «απαιτούν» με τις επιλογές τους, καθώς βλέπουμε η εκροή
μορφωμένων νέων, το γνωστό brain drain, να συνεχίζεται. Πρέπει, όσο δύσκολο και
να φαίνεται, να συζητήσουμε και να προσπαθήσουμε για την αλλαγή. Μια αλλαγή για
να δημιουργηθούν συνθήκες διατηρήσιμης ανάπτυξης και ευημερίας για όλους τους
πολίτες. Και αν δεν επιτευχθεί αυτή η αλλαγή, είναι πιθανό η επόμενη αντίστοιχη
επώδυνη περίοδος να είναι μεγαλύτερη από την προηγούμενη. Η Ελλάδα, συνεπώς,
την επομένη των μνημονίων θα πρέπει να χαρακτηριστεί από αυτή την αλλαγή, ώστε
η μεγάλη μας κρίση να αποτελέσει, κάποια στιγμή, διδαχή και ιστορία. Όσο και αν
φαντάζει δύσκολο το εγχείρημα, σίγουρα δεν είναι ανέφικτο. Ιδιαίτερα εάν
σε αυτό πρωτοστατήσουν οι νέοι.
Η συνέντευξη είναι διαθέσιμη εδώ.
