(εισήγηση
στην Ημερίδα «Κρίση, Διαγενεακή Δικαιοσύνη και Brain Drain»)
Κατά την
εισήγηση, μεταξύ άλλων, κατέληξε ότι:
«[...] Το
ζητούμενο, κοντεύοντας τη συμπλήρωση μίας δεκαετίας σε ύφεση και κρίση, είναι
να ξεφύγουμε από την αδράνεια μέσα από την απόκτηση της ιδιοκτησίας ενός οδικού
χάρτη για την έξοδο από την κρίση και, κυρίως, για την αλλαγή του εγχώριου
υποδείγματος. Βασική προϋπόθεση είναι η πολιτική και κοινωνική συμφωνία επί της
ιδιοκτησίας ενός τέτοιου χάρτη, με επαρκή τεχνοκρατικό υπόβαθρο, ξεπερνώντας τα
συστατικά του «μνημονίου». Ουτοπικό; Η κομματική σύγκλιση που επετεύχθη το
καλοκαίρι του 2015 αποτρέπει την απόλυτη απαισιοδοξία. Εφικτό; Η «παράδοση» στη
χώρα μας δεν συνηγορεί ως προς την εφικτότητα μιας τέτοιας συμφωνίας.
Τουλάχιστον ευρείας.
Η
βιωσιμότητα, ωστόσο, μίας τέτοιας συμφωνίας θα καθοριστεί με την ικανότητά της
να συμπεριλαμβάνει αυτούς που θα κληθούν να φέρουν σε πέρας την αλλαγή του
εγχώριου υποδείγματος: τις νεότερες γενιές που έχουν πληγεί περισσότερο. Μία
τέτοια προσπάθεια, λοιπόν, θα πρέπει να δίνει έμφαση στην αποκατάσταση της
διαγενεακής αδικίας και ανισότητας, η οποία προϋπήρχε και διογκώθηκε κατά την
περίοδο της προσαρμογής. Το ζήτημα, συνεπώς, της διαγενεακής δικαιοσύνης
–δηλαδή της δικαιότερης κατανομής βάρους και οφέλους μεταξύ των γενεών- θα
πρέπει να βρεθεί στο επίκεντρο μιας συμφωνίας και ενός οδικού χάρτη για την
επόμενη μέρα, ώστε αυτή να καταστεί πιο ελκυστική για αυτούς (τους νέους) που
καλούνται να την πραγματοποιήσουν. Για να αποτραπεί η μετατροπή του brain drain
σε ένα ηχηρό “vote with their feet” και να ξεκινήσει το brain gain! [...]».
Για περισσότερα εδώ.
