Ως
χωριάτης σαρακατσάνος αναλογίζομαι το εξής. Και μόνο η σκέψη για επιστροφή στη
δραχμή όχι μόνο δεν μας αξίζει, αλλά δεν μας ταιριάζει κιόλας –σύμφωνα με αυτά
που μας κάνουν να «κομπιάζουμε» εθνικά. Δεν μας αρέσει να χάνουμε. Δεν μας
αρέσει να παραδινόμαστε. Δεν μας αρέσει να αποδεχόμαστε ότι είμαστε ανίκανοι.
Δεν μας αρέσει να δειλιάζουμε. Δεν μας αρέσει να αφήνουμε τη μάχη. Και όταν
πρόκειται για μία τέτοια τεράστια μάχη με πολλά θύματα, κυρίως, για τις
επόμενες γενιές, οι όποιες σκέψεις δειλίας, φυγοπονίας, ανεπάρκειας και
ηττοπάθειας δεν έχουν θέση. Θέση έχει μόνο η όρεξη και η ικανότητα για βήματα
προς τα μπροστά, μακριά από σκέψεις για κατρακύλισμα προς τα πίσω. Το
διακύβευμα, άλλωστε, ξεπερνά πολιτικά χρώματα και σημαίες, μιας και το
ζητούμενο είναι η χώρα να κερδίσει το στοίχημα και να παραμείνει στο πυρήνα της
Ευρώπης, διασφαλίζοντας μια προοπτική προόδου για τη γενιά μας και τις επόμενες
γενιές ώστε να τραβήξουμε το κάρο από τη λάσπη. Συνήθως, λοιπόν, στο τέλος
(τέλος) κερδίζουμε. Ας ελπίσουμε και αυτή τη φορά.
