Όποια
και να είναι η ανάγνωση από το εξωτερικό, η (μεγάλη) εικόνα φαντάζει
επαναλαμβανόμενη. Και αυτό γιατί η πολιτική ελίτ, δυστυχώς, δεν
"έχει" το ownership, αλλά και τον τρόπο να βγάλει τη χώρα από την
πολύ δύσκολη θέση (για πόσα ακόμα χρόνια θα λέμε ότι είμαστε σε κρίση). Έτσι,
από το πρώτο "μνημόνιο" εφαρμόζεται ένα πρόγραμμα (με pros και cons)
γιατί, δυστυχώς, δεν είμαστε σε θέση να υπάρχει άλλο. Αυτό, άλλωστε, φανερώνει
και η κοινοβουλευτική αποδοχή του "μνημονίου", η οποία αυξάνεται κάθε
επόμενο "μνημόνιο" (εάν υπάρξει τέταρτο, μπορεί να το στηρίξουν όλα
τα κόμματα -για να λαϊκίσουμε και λίγο).
Το αποτέλεσμα είναι, λοιπόν, από τη
μία πλευρά, να αποκτούν αξία "τύποι" που ακόμα και ως τεχνοκράτες
είναι περιορισμένης αξίας, και, από την άλλη πλευρά, να "κλωτσά" η
(όλο και πιο ανώριμη και τεμπέλικη) πολιτική μας ελίτ κάθε φορά που βρίσκεται
σε μία στροφή της πορείας υλοποίησής του. Αντί, λοιπόν, να αναλώνουμε χρόνο για
το πως θα ανακάμψουμε, να διαμορφώσουμε ένα path εξόδου από τη δύσκολη θέση και
να συνεχίσουμε την συμπόρευση στον πυρήνα της ευρωπαϊκής οικογένειας (με τα
πολλά της προβλήματα), προτιμάμε να φοράμε κάθε τόσο τη φουστανέλα της ηρωικής
διαπραγμάτευσης λίγο πριν ακόμα ένα ηρωικό "ναι". Χύνοντας, όπως,
λέμε και στο χωριό την (όποια) καρδάρα με το γάλα, που μαζεύτηκε με μεγάλη
δυσκολία. Και ξανά από τα ίδια...ΥΓ. Κάπου εκεί μέσα είναι και μία σειρά από
ιδιοτελή συμφέροντα, αλλά και μία κοινωνία με μεγάλες ευθύνες, αλλά το ποστ θα
γινόταν βιβλίο...
