Αναμφίβολα κάθε προοπτική σταθεροποίησης είναι more than welcome, εδώ που έχουμε φτάσει. Ωστόσο, αξίζει να
σημειωθεί, ότι στο θέμα του δημοσίου χρέος έχουμε "υποχωρήσει" σε
σχέση με ότι ίσχυε. Και αυτό διότι, σύμφωνα με τη συμφωνία του Νοεμβρίου
του 2012 οι εταίροι/δανειστές μας είχαν δεσμευτεί για "[...] further
credible and sustainable reduction of Greek debt-to-GDP ratio [...]", ενώ
εχθές δεσμεύτηκαν για "[...] possible additional debt measures aiming at
ensuring that Greece's refinancing needs are kept at sustainable levels in the
long-run [...]".
Δηλαδή, όπως
το έχουμε σημειώσει ξανά (και ηταν σίγουρο από το καλοκαίρι),
"δώσαμε" τη δέσμευση για ορισμό της βιωσιμότητας με βάση το δείκτη
χρέος/ΑΕΠ, που εμπεριέχει και την ανάγκη ονομαστικής περικοπής του χρέους (όπως
έγινε το 2012), και "πήραμε" τη δέσμευση με βάση το δείκτη των financing needs
, που εστιάζει στην ικανότητα της χώρας να ανταποκρίνεται στις ετήσιες
δανειακές υποχρεώσεις της (π.χ. 15% μέσος ετήσιος). Αυτό μεταφράζεται, επί της
ουσίας, ότι απλώς θα μεταθέτουμε το βάρος του χρέους στο μέλλον (roll
-over
), χωρίς να πρόκειται ποτέ να το
"κουρέψουμε" ονομαστικά. Δεν είναι κακό, φυσικά, αφού έχουμε βρει και
μας δανείζουν οι εταίροι/δανειστές πολύ χαμηλότερα από τις αγορές. Είναι, όμως,
μια σημαντική επιτυχία για τους εταίρους/δανειστές, όπου δεν επρόκειτο σε καμία
περίπτωση να αναλάβουν το οικονομικό και πολιτικό κόστος μιας ονομαστικής
περικοπής -και λογικό. Εμείς, όμως, απωλέσαμε και επισήμως τη δέσμευσή τους στο
δείκτη του δημοσίου χρέους/ΑΕΠ που εμπεριείχε και αυτό το ενδεχόμενο. Πάει το benchmark
του 120% του ΑΕΠ στην debt sustainability analysis
και επισήμως.
Εδώ κάπου κολλάει και το ΔΝΤ.
