Σήμερα, η Κύπρος βγήκε από το «μνημόνιο» -στο οποίο για να μπει έβαλε τη
χερούκλα (και όχι το χεράκι) της η Ελλάδα- χωρίς να της «[…] πάρουν τα
πετρέλαια και τα αέρια [..]» και χωρίς «[…] αλλαγές στο status του νησιού […]»
που τόσοι εδώ κραύγαζαν τα προηγούμενα χρόνια (όπως συνέβη και με τα άλλα
κράτη-μέλη που μπήκαν σε «μνημόνιο»).
Απλώς, να σημειώσω ότι όσοι τότε έλεγαν
και υποστήριζαν αυτά τα παραμύθια για την Κύπρο, τότε διατύπωναν και συντηρούν,
ακόμα, αντίστοιχες συνωμοσιολογικές τραγικότητες για την Ελλάδα, τότε
διατύπωναν παντού την αγανάκτηση τους με (όλους) τους άλλους που φταίνε, τότε
μπέρδευαν τα «όχι» από τους καναπέδες τους με τους εθνικούς αγώνες, τότε
περίμεναν και ακόμα περιμένουν «μαγικά ραβδάκια» και το «νέο», τότε
παρακαλούσαν για ένα «ψέμα» και μία «καρικατούρα εχθρού» ώστε να μην
καταρρεύσει η θεώρησή τους, τότε εξέφραζαν (και ακόμα κάνουν) την αλληλεγγύη
τους στους πρόσφυγες μόνο, όμως, όσο θεωρούν τη χώρα μας ως πέρασμα και όχι ως
προορισμό…. ΤΩΡΑ θα «βρίζουν», και σήμερα, και θα φωνάζουν προς όσους θεωρούν
μέρος του προβλήματος και εχθρούς για την ανικανότητα της Ελλάδας να βγει από
το «μνημόνιο», όπως η Κύπρος. Θα φέρνουν ως παράδειγμα προς μίμηση το
αποτέλεσμα στην Κύπρο, αλλά τίποτα για το δρόμο προς το αποτέλεσμα (φυσικά,
υπάρχουν και άλλες αφετηρίες και παραδοχές). Θα υπερθεματίζουν για την έξοδο
από την κρίση της Κύπρου, χωρίς να τους ενδιαφέρει το πώς, όπως, άλλωστε, το
σκέφτονται και για την Ελλάδα. Αυτό, ωστόσο, που τους ξεφεύγει είναι πως είναι
και αυτοί, όπως όλοι μας, μέρος του προβλήματος και της ανικανότητας να βγούμε
από την κρίση και εμείς. Ίσως, ως αρνητές της πραγματικότητας, είναι ένα
σημαντικό, αλλά και ανατροφοδοτούμενο (λόγω της τεράστιας ύφεσης και ανεργίας)
μέρος του προβλήματος. Αυτά τα θυμωμένα σήμερα, μέρα που είναι.
