(άρθρο στο Metropolis)
Το βράδυ
της 19ης Σεπτεμβρίου ήταν, όπως κατέστη πανελληνίως γνωστό, το βράδυ της Lady
Gaga στην Αθήνα. Αυτό, ωστόσο, αφορούσε το mainstream κοινό και την περιοχή των
βορείων προαστίων όπου και έγινε η συναυλία. Γιατί στο κέντρο της Αθήνας,
εκείνο το βράδυ δεν κατηφόρισε η Lady G, αλλά ο Mr G, και συγκεκριμένα ο Mr
Grave Digger. Συγκεκριμένα, η γερμανική heavy metal μπάντα που δημιουργήθηκε
στο Γκλάντμπεκ και διανύει την τέταρτη δεκαετία του μουσικού της βίου
(αναλογιστείτε τη Lady G μετά από τόσο καιρό!), έδωσε το δυνατό συναυλιακό της
παρόν σε ένα γεμάτο Κύτταρο Live, στην Αχαρνών.
Τη συναυλία, βέβαια, άνοιξαν οι
Έλληνες The Silent Rage, οι οποίοι ξεκίνησαν τα πρώτα τους μουσικά βήματα στον
χώρο του μελωδικού power metal και σταθερά οδεύουν προς την κυκλοφορία του
πρώτου τους CD – το οποίο θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αν κρίνουμε και από τα
κομμάτια που ακούστηκαν. Λίγο πριν τελειώσει η support μπάντα, κόσμος όλων των
ηλικιών (κοινώς «μεταλλάδες»), με περισσότερους αυτούς που βρίσκονται στην
τέταρτη ή την πέμπτη δεκαετία της ζωής τους, γέμισε την αίθουσα περιμένοντας
τον αειθαλή και πάντα ορεξάτο frontman Chris Boltendahl. Πολλοί από αυτούς
ήταν, υποθέτω, από εκείνους που αγκάλιασαν τους Grave Digger, όταν το 1997
μάγεψαν το ελληνικό κοινό στην περιοδεία τους για το επικό άλμπουμ “Tunes of
War”. Ένα album αφιερωμένο στη Σκωτία και στον ιστορικό αγώνα για την
ανεξαρτησία των highlanders, υπό τον William Wallace, από τους Άγγλους. Ήταν,
λοιπόν, θέμα χρόνου το ελληνικό κοινό να δεθεί με την μπάντα. Και η μπάντα με
το κοινό και την Ελλάδα, αφού, όπως ομολόγησε κατά τη συναυλία του ο Chris
Boltendahl, τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο βρίσκεται διακοπές στην Ελλάδα, και
συγκεκριμένα στην Κρήτη.
Για μία
μπάντα στην οποία η «σκωτσέζικη» θεματική έχει μονοπωλήσει μεγάλο μέρος του
έργου της, η συγκυρία ήταν φοβερή, λίγες ώρες μετά το αρνητικό δημοψήφισμα για
την ανεξαρτησία της Σκωτίας. Ίσως ο ιδανικός μουσικός εκφραστής του «ναι».
Έτσι, ξεκίνησε κάπως και η συναυλία, με τους Grave Digger να στέκονται σε
κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο, “Return of the Digger”, όπως “Hell
Funeral”, “Tattooed Rider” και “Season of the Witch”, και από τις σχετικά
τελευταίες δουλειές τους, όπως το -με ελληνική θεματική- “Home at Last”, και
φυσικά, τα “Highland Farewall” και “Hammer of the Scots”. Και αυτή η μείξη
παραμόρφωσης με σκωτσέζικη πίπιζα, με μεσαιωνικό feeling, κορυφώθηκε με την
αναδρομή στο παρελθόν με κομμάτια όπως τα “Knights of the Cross”, “Excalibur”,
“Morgane Le Fay”, “Killing Time” και “The Dark of the Sun”. Και φυσικά, η
κορύφωση επήλθε με το μνημειώδες “Rebellion” (κάτι όπως το “Paranoid” για τους
Black Sabbath), για τον Σκωτσέζο επαναστάτη που είχαμε γνωρίσει πολλοί από την
κλασική βιντεοκασέτα του “Metal Invader”. Δεν θα μπορούσε να λείψει και η
διασκευή του “Hellas” του Βασίλη Παπακωνσταντίνου (όσοι -νομίζω 900- έχουν αυτό
το ιστορικό EP βινύλιο, καταλαβαίνουν), κατά την οποία ο 52άχρονος Chris
Boltendahl φόρεσε τα γυαλιά του, για να μπορέσει να διαβάσει το σκονάκι με τους
στίχους. Δεν είναι και εύκολο, αν και ιδιαίτερα τιμητικό. Και αφού ενημερώθηκε
ότι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είναι ακόμη στη ζωή (εκείνη την ημέρα
εμφανιζόταν στο φεστιβάλ της ΚΝΕ), η βραδιά έκλεισε με το “Heavy Metal
Breakdown”.
Και
αυτός είναι ο τίτλος που μπορεί να χαρακτηρίσει τη βραδιά της 19ης Σεπτεμβρίου
στο Κύτταρο, κυρίως για τους λίγους, αλλά πιστούς και «κολλημένους», που
ακολουθούν αυτή τη μουσική σκηνή, όντας επιλογή και όχι επιβολή. Για αυτούς,
συγκροτήματα, όπως οι Grave Digger, θα συνεχίσουν να δίνουν με συνέπεια και
επαγγελματισμό το μουσικό παρόν, παρά την ηλικία τους. Και παρόλο που οι
εξελίξεις, όπως το πρόσφατο δημοψήφισμα στη Σκωτία, δεν επιβεβαιώνουν τον
«λυρισμό» τους. Όπως, όμως, φώναξε και ο Chris Boltendahl, “shit happens”.
Βέβαια, ως Γερμανοί, ας το σκεφτούν λίγο καλύτερα…
(δημοσιεύθηκε στο www.metropolispress.gr, εδώ)
