Έχει μεγάλη πλάκα το πως σήμερα το πρωί -μπαίνοντας στο διαδίκτυο- πέφτεις
πάνω σε μια σειρά αγωνιώδη και αγχωτικά (ως προς την άμεση απάντηση) άρθρα και
σχόλια σε συνέχεια του άρθρου στο liberal για τον Κ. Καραμανλή, στερούμενα
σοβαρής ανάλυσης και δίνοντας την εντύπωση πως πριν το 2004 η Ελλάδα κινούνταν
μεταξύ της «Ελβετίας του Νότου» (πριν γίνει η «Δανία» το 2009) και της «Νέας
Ζηλανδίας της Ευρώπης» –σε όρους δημοσιονομικής ευρωστίας και ανταγωνιστικότητας.
Είναι κατανοητή η πολιτική σκοπιμότητα των σχολίων, αλλά όλο αυτό φαντάζει
«πολυτέλεια» –επιπέδου καφενείου– την ώρα που η χώρα δεν μπορεί να σηκώσει
κεφάλι (σχεδόν) μια δεκαετία μετά την εμφάνιση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής
κρίσης. Δυστυχώς, όσο παραμένουν τέτοιες νοοτροπίες τόσο θα συνεχίζουμε να
γυρνάμε γύρω από την ουρά μας. Όσο δεν αναγνωρίζουμε τις αδυναμίες (όλης) της
πολιτικής ελίτ της χώρας –με διακυμάνσεις και εξαιρέσεις– και όσο δεν
αποδέχεται τις ευθύνες του το εκλογικό σώμα που αντιπροσωπεύεται (με χαρά,
τυμπανοκρουσίες και τεράστια ποσοστά) από αυτή την ελίτ σε ένα χορό δομικού –αν
όχι εγγενούς– λαϊκισμού, τόσο θα συνεχίσει η αέναη προσπάθεια εναπόθεσης της
ελπίδας σε κάτι «νέο», φορτώνοντας την ευθύνη σε κάτι «παλαιό». Και όχι εκεί
που πρέπει, απέχοντας ακόμα από μία φάση όπου ένα σημαντικό και δημιουργικό
κομμάτι της χώρας μας θα πετύχει τη σύνθεση πάνω σε ένα (κοινά αποδεκτό)
αφήγημα και μία στρατηγική για την έξοδο από την κρίση. Μία σύνθεση αφηγήματος
κρίσης και στρατηγικής εξόδου, που για να πετύχει θα πρέπει να το «ακούει» και
να το «κατανοεί» –να το κάνει όσο μπορεί κτήμα της με λίγα λόγια– ένα σημαντικό
μερίδιο της κοινωνίας μας. Και εδώ είναι, πλέον, ο νέος κρίσιμος ρόλος της
πολιτικής ελίτ. Αλλιώς, θα έχουμε τους «κόφτες» για καιρό….
